Kacie King Life Is Not Measured By the Number of Breaths We Take, But By the Moments That Take Our Breath Away! Mijn naam is Kacie King en woon in Zonhoven, België. In 2003 verhuisde ik met mijn twee dochters van de VS naar België. Mijn dochters en ik leerden Nederlands en werden snel geïntegreerd in de gemeenschap, maar het is niet altijd makkelijk om zo ver van huis te wonen. Ik begon met hardlopen als een manier om fit te blijven en om mezelf te weerhouden van heimwee. Het lopen werd een deel van mijn dagelijkse routine en ik liep 5 tot 15 km per dag. Ik voelde me beter dan ooit en gaf nooit mijn gezondheid een gedachte, tot juni 2013 toen ik werd gediagnosticeerd met uitgezaaide Melanoom. Kanker is niet iets waar je op voorbereid bent om te hebben. Het komt als een gigantische golf op het strand, slaat je voeten onder je uit en draait je rond onder water. Je vindt je zelf plots tussen het bezoeken van artsen en ziekenhuizen in plaats van elke dag te hardlopen. Ik had verwacht dat ik medicatie en behandeling zou krijgen die moeilijk zou zijn, maar die mij uiteindelijk weer gezond zou maken. Maar in plaats daarvan kreeg ik een sombere prognose en men vertelde mij dat voor Melanoom er weinig behandelingsopties bestaan. Je bent je opeens bewust van het belang van het medisch onderzoek en de enorme behoefte aan meer behandelingsopties maar ook bewust van de mensen die rond je hebt. Ik ben altijd zeer “eigenwijs” en zelfstandig. Ik vind het niet gemakkelijk om hulp te vragen of accepteren. Ik ging altijd in mijn eentje naar alle behandelingen en afspraken en hield mij altijd sterk. In december 2013 had ik via een lotgenoot over 2climb2raise gehoord. Alpe d’Huez fietsen op een tandem! Ik wist niet wat of waar de Alpe d’Huez was maar het leek me wel avontuurlijk een ook een manier waar ‘misschien’ ander mensen mij laten konden ‘helpen’. Ik moest vechten tegen het idee dat ik het allemaal alleen moest doen; ik was na mijn operaties al terug gekeerd naar werk en was weer gaan hardlopen. Ik was fysiek zo goed als nieuw! De alpen alleen fietsen had ik nooit aan gedacht, maar dat zou ik ook alleen kunnen! Maar…. Je hoeft niet alle bergen in je leven in je eentje te overwinnen. Soms voelde ik me als een valsspeler, dat ik niet ziek genoeg was om in het team te mogen zitten… zo veel mensen hadden zo veel meer mee gemaakt dan ik en ik was eigenlijk wel fysiek sterk genoeg om naar boven te fietsen, maar ik had toch het gevoel dat ik wel op mijn plek was in dit team. Dat er meer leefde in het team dan alleen fietsen. In januari 2014 zijn wij voor het eerst samen gekomen, mijn eerste kennismaking met het bestuur en mijn captain Sander Joosten. Zijn enthousiasme over een berg te fietsen was niet te geloven! Ik had nooit gedacht dat mensen zo enthousiast kunnen zijn over fietsen en dan de berg op!! Ze lijken me wel een beetje zot! Samen met Sander heb ik alle buiten trainingen gefietst. Puur genieten van het natuur en het beweging en het samen WERKEN (niet gewoon achter op zitten). Wat een betere manier om de zorgen van kanker en de dagelijkse stress te vergeten dan op een tandem te fietsen met een ander die jou sterker wil zien worden. Mensen wil je allemaal gunnen de top van de Alpe d’ Huez te bereiken. Op 5 juni 2014 was het D-day. Wij maakten ons klaar voor het ochtendploeg, allemaal zenuwachtig maar klaar voor de klim. Samen in een groep zijn wij begonnen, maar heel snel ging elk koppel zijn eigen tempo rijden. Het is niet mogelijk om zo een berg in een groep op te fietsen. Zoals in het leven moet iedereen op zijn eigen tempo klimmen. De eerste bochten zijn het steilste maar al het enthousiasme en energie van alle deelnemers en supporters trekt je fiets naar boven. Bocht na bocht fietsen samen met Sander is er niks die kan ons stoppen! Alleen een kapot ketting… maar daar was ons team begeleiding snel ter plaatsen en wij waren snel terug op het tandem. In het laatste bocht wachtten we op andere tandemkoppels om samen naar de finish te fietsen. Daar boven het berg, dicht bij de hemel, hebben wij kunnen uitrusten, huilen, kletsen en denken over ons overwinning, over onze eigen bergen.Wat een einde!! Juist iets van een film… Maar voor mij was het belang van 2climb2raise en mijn ‘bergklimming’ nog maar net begonnen. Maar acht dagen later op 13 juni werd mij verteld dat ik uitzaaiingen hadden in mijn lever en botten. Als dat maar een paar maanden vroeger was gebeurd, was dat een heel eenzaam gevoel. Vroeger zou mijn gedachte zijn; “Over zo een berg zal ik nooit naar boven komen!” Maar nu niet meer!!! Voor mij was ik gezond, ik was nu een berg klimmer, een als laatste was ik niet alleen. Ik voelde me nog altijd de kracht van de andere teamgenoten mij naar boven trekken. Ik bleef vechten en ook nog fietsen tijdens mijn behandeling. Soms zag ik het echt niet meer zitten, maar dan hoorde me de slogan van mijn team “sport draagt bij tot herstel en dat bergklimmen doet je niet alleen”. Nu maar zes maanden later, na verschillende behandelingen, en na een experimenteel medicatie ben ik weer tumor vrij. Het bestuur en het team van 2climb2raise weet niet hoe belangrijk ze zijn geweest, welke steun ik er achteraf uitgehaald heb. Zonder mijn ervaring met 2climb2raise was mijn diagnose een onoverbrugbare berg. Thank you from the bottom of my heart and from the top of the Alpe d’Huez. Dichter bij de hemel kom je niet! Groeten, Kacie King